مسلم عرب

مرحوم مسلم عرب، انسانی بزرگ و بااخلاق، در تاریخ 4 آبان 1330 در شهرستان ورامین از توابع استان تهران به دنیا آمد. او در خانواده‌ای با اصالت و کشاورز به دنیا آمد و از همان ابتدا با ارزش‌های کار و تلاش آشنا شد. این ارزش‌ها در زندگی‌اش تأثیر عمیقی گذاشت و او را به فردی مسئولیت‌پذیر و متعهد تبدیل کرد.

پس از گذراندن دوران کودکی و نوجوانی، مسلم عرب به نیروی هوایی پیوست و در شیراز مشغول به کار شد. این دوران نه تنها به او فرصت‌های شغلی جدیدی داد، بلکه زمینه‌ساز آشنایی‌اش با همسرش نیز شد. ازدواج او در این شهر، نقطه عطفی در زندگی‌اش بود و او با عشق و محبت به خانواده‌اش ادامه داد. مسلم عرب همواره به خانواده‌اش اهمیت می‌داد و سعی می‌کرد تا بهترین‌ها را برای آن‌ها فراهم کند.

زندگی او پر از خاطرات شیرین و لحظات ارزشمند بود. او در سال‌های پایانی زندگی‌اش، چندین بار به کربلا مشرف شد و این سفرها برای او معنای خاصی داشت. او با عشق و ارادت به مولای خود، حسین ابن علی (ع)، به زیارت رفت و امیدوار بود که در روز قیامت در کنار ایشان محشور گردد. این سفرها نشان‌دهنده ایمان عمیق و عشق او به اهل بیت (ع) بود و همواره در دلش جایی ویژه داشت.

متأسفانه، در سال 1401، پس از تزریق دوز چهارم واکسن کرونا، به بیماری خودایمنی مبتلا شد. این بیماری به تدریج سلامتی‌اش را تحت تأثیر قرار داد و در نهایت، در تاریخ 24 آبان 1401، در بیمارستان مسلمین دیده از جهان فروبست. این خبر برای خانواده و دوستانش بسیار ناگوار بود و همه را در اندوهی عمیق فرو برد. او که همیشه منبع محبت و حمایت برای اطرافیانش بود، حالا دیگر در کنارشان نبود.

پدر جان، دلمان برای روزهایی تنگ است که می‌دانیم باز نخواهید گشت. یاد تو در دل‌هایمان جاودانه است و هیچ‌گاه فراموش نخواهیم کرد. چه ناباورانه بهار عمرت خزان گشت و بسوی معبود پرواز نمودی. زندگی تو برای ما درس‌هایی از عشق، فداکاری و انسانیت به همراه داشت. تو به ما آموختی که چگونه باید در سختی‌ها ایستادگی کنیم و همواره به یکدیگر کمک کنیم.

یاد تو همیشه در دل‌های ما زنده خواهد ماند. ما به یاد تو، به یاد محبت‌ها و فداکاری‌هایت، زندگی خواهیم کرد و سعی خواهیم کرد تا ارزش‌هایی را که تو به ما آموختی، در زندگی‌مان پیاده کنیم. تو برای ما نه تنها یک پدر، بلکه یک الگو و یک دوست بودی. روح تو شاد و یادت گرامی باد. ما به یاد تو، به یاد تمام لحظات شیرینی که با هم داشتیم، ادامه خواهیم داد و هرگز فراموش نخواهیم کرد که تو چه تأثیری بر زندگی‌مان گذاشتی.

در پایان، امیدواریم که روح تو در آرامش باشد و در کنار مولای خود حسین ابن علی (ع) قرار گیرد. ما همواره تو را در دل‌هایمان زنده نگه خواهیم داشت و به یاد تو، زندگی خواهیم کرد.