علی‌اکبر عسکریان ذکاء

با کمال احترام و اندوه، یاد و نام **علی‌اکبر عسکریان ذکاء**، هنرمندی اصیل، پیشگام و تأثیرگذار در تاریخ موسیقی معاصر ایران، همواره در حافظهٔ فرهنگی این سرزمین زنده خواهد ماند. او که با نام‌های **ابراهیم عسکریان** و به‌ویژه **ابی لیتلز** شناخته می‌شد، از جمله هنرمندانی بود که نه‌تنها صدای خود، بلکه دل و جانش را وقف موسیقی کرد و با عشق، صداقت و خلاقیت، مسیری ماندگار از خود به‌جا گذاشت.

ابی لیتلز از نخستین نسل خوانندگانی بود که موسیقی پاپ و راک غربی را با ذوق ایرانی درهم آمیخت و با نگاهی نو، افق تازه‌ای در موسیقی دههٔ ۴۰ و ۵۰ شمسی گشود. او فعالیت هنری خود را در زمانی آغاز کرد که موسیقی مدرن در ایران هنوز در حال شکل‌گیری بود و جسارت، پشتکار و علاقهٔ عمیق او سبب شد تا به‌عنوان یکی از پیشگامان این جریان شناخته شود. تشکیل گروه **لیتلز** در نوجوانی، نشان‌دهندهٔ روحیهٔ خلاق، پیشرو و مستقل او بود؛ روحیه‌ای که تا پایان عمر با او همراه ماند.

صدای گرم و صمیمی ابی لیتلز، همراه با اجرای دقیق و پرانرژی، او را به چهره‌ای محبوب در میان مخاطبان آن دوران بدل کرد. اجرای آثار گروه‌های بزرگ جهانی چون بیتلز، رولینگ استونز، انیمالز و بیجیز، نه صرفاً تقلید، بلکه بازآفرینی هنرمندانه‌ای بود که نشان از درک عمیق او از موسیقی داشت. در کنار آن، انتشار آثار فارسی همچون «مهتاب»، «قلب شکسته»، «شش و هشت» و «فاطمه سلطان»، جایگاه او را به‌عنوان هنرمندی خلاق و متعهد تثبیت کرد.

ابی لیتلز تنها یک خواننده نبود؛ او انسانی فروتن، مهربان و اهل رفاقت بود که همواره با احترام از هم‌نسلان و همراهان خود یاد می‌کرد. همکاری با هنرمندان برجسته و حضور در گروه‌ها و پروژه‌های مختلف، نشان‌دهندهٔ روحیهٔ جمع‌گرایانه و حرفه‌ای اوست. آشنایی و همکاری هنری با چهره‌هایی چون **سیاوش قمیشی**، **بیژن قادری** و دیگر هنرمندان برجسته، بیانگر جایگاه معتبر او در میان اهالی موسیقی است.

اگرچه تحولات اجتماعی و انقلاب، مسیر هنری او را با سکوتی ناخواسته روبه‌رو کرد، اما این سکوت هرگز به معنای فراموشی نبود. ابی لیتلز با وقار و نجابت، شرایط را پذیرفت و زندگی خود را با مسئولیت‌پذیری نسبت به خانواده ادامه داد. مهاجرت به اروپا و سپس آمریکا، فصل تازه‌ای از زندگی او بود؛ فصلی که در آن، گرچه کمتر در صحنهٔ موسیقی حضور داشت، اما همواره در دل دوستدارانش زنده ماند.

در سال‌های پایانی عمر، با وجود رنج فقدان همسر و مشکلات جسمی، ابی لیتلز با آرامش و متانت زیست و خاطره‌ای سرشار از انسانیت، اصالت و نجابت از خود به‌جا گذاشت. درگذشت او در ۱۹ شهریور ۱۴۰۴، پایان زندگی یک انسان بزرگ بود، اما پایان تأثیر او هرگز نخواهد بود.

ابی لیتلز نماد نسلی از هنرمندان بود که با عشق آغاز کردند، با شرافت ادامه دادند و با احترام از یادها نخواهند رفت. نام او نه‌تنها در تاریخ موسیقی ایران، بلکه در قلب کسانی که با صدایش خاطره ساخته‌اند، برای همیشه ماندگار است. یادش گرامی، راهش روشن و صدایش جاودان.