عباس کی منش

عباس کی‌منش، با نام ادبی مشکان گیلانی، یکی از چهره‌های برجسته و تأثیرگذار در عرصه شعر و ادبیات فارسی معاصر بود. او در تاریخ ۲۰ فروردین ۱۴۰۴ در بندر انزلی درگذشت و با وصیت خود، پیکر او به تالار تشریح دانشکده پزشکی دانشگاه تهران تحویل داده شد. عباس کی‌منش در سال ۱۳۱۴ در دیلمان گیلان به دنیا آمد و از همان دوران کودکی استعداد خود را در شعر نشان داد. او با حمایت‌های مادرش، به مطالعه آثار شاعران بزرگ پرداخت و این مسیر را به‌طور جدی ادامه داد.

تحصیلات عباس کی‌منش در زمینه زبان و ادبیات فارسی آغاز شد و او در سال ۱۳۴۸ از مدرسه عالی بازرگانی (که بعدها به دانشگاه علامه طباطبایی تغییر نام داد) فارغ‌التحصیل شد. سپس در سال ۱۳۵۸ موفق به اخذ مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه تهران گردید. او در سال ۱۳۶۶ از پایان‌نامه دکتری خود دفاع کرد و به گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران پیوست. در طول سال‌ها، او در دانشگاه‌های مختلفی از جمله دانشگاه‌های تبریز، گیلان، شهید بهشتی، علوم پزشکی ایران و خواجه نصیر طوسی به تدریس زبان و ادبیات فارسی مشغول بود.

کی‌منش به عنوان یک استاد برجسته، در زمینه‌های مختلفی از جمله تاریخ ادبیات فارسی، سبک‌شناسی نظم و نثر و متون عرفانی تدریس کرد. او همچنین به مدت دو سال در دانشگاه دولتی لاهور پاکستان و مدتی در دانشگاه هانکوک سئول کره جنوبی به تدریس ادبیات فارسی پرداخت. آثار او شامل کتاب‌های مهمی چون «پرتو عرفان: شرح اصطلاحات عرفانی کلیات شمس»، «تصویر خیال» و «مثلث عشق: در احوال، افکار و آثار مولوی، سعدی و حافظ» است. این آثار نه تنها به غنای ادبیات فارسی کمک کرده‌اند، بلکه به پژوهشگران و دانشجویان نیز در درک عمیق‌تری از ادبیات و عرفان ایرانی یاری رسانده‌اند.

عباس کی‌منش به عنوان یک شاعر، آثارش را با دقت و عشق به زبان فارسی خلق کرد و همواره در تلاش بود تا زیبایی‌های این زبان را به دیگران منتقل کند. او با نگاهی عمیق به شعر و ادبیات، توانست به نسل‌های جدید الهام بخشد و آن‌ها را به مطالعه و پژوهش در این حوزه ترغیب کند. او به عنوان یک پژوهشگر، مقالات متعددی در زمینه‌های مختلف ادبیات فارسی منتشر کرد که نشان‌دهنده عمق دانش و تسلط او بر این حوزه است.

درگذشت عباس کی‌منش، نه تنها برای خانواده و دوستانش، بلکه برای جامعه ادبی ایران یک ضایعه بزرگ بود. او با زندگی و آثارش، تأثیر عمیقی بر نسل‌های مختلف گذاشت و همواره به عنوان یک الگو برای دانشجویان و پژوهشگران باقی خواهد ماند. یاد و خاطره او در دل‌های کسانی که او را می‌شناختند و آثارش را مطالعه کرده‌اند، زنده خواهد ماند.

فرهاد طاهری، پژوهشگر تاریخ فرهنگ، در یادداشتی به نام «رجعت خاموش استاد به دانشگاه تهران» به توصیف لحظات وداع با این استاد بزرگ پرداخته و از غم و اندوهی که در این وداع حاکم بود، سخن گفته است. او به آرامی و خلوتی این وداع اشاره کرده و از اعضای خانواده و دوستان نزدیک استاد یاد کرده است که در این لحظات غم‌انگیز کنار پیکر او ایستاده بودند.

عباس کی‌منش با زندگی و آثارش، نه تنها به ادبیات فارسی بلکه به فرهنگ و هنر ایران نیز خدمت کرد. او با عشق و علاقه به تدریس و پژوهش، به نسل‌های آینده الهام بخشید و یادش همواره در دل‌های ما زنده خواهد ماند. در نهایت، می‌توان گفت که عباس کی‌منش، با آثار و اندیشه‌هایش، به عنوان یک چراغ راه در دنیای ادبیات فارسی باقی خواهد ماند و یاد او همواره در دل‌های ما خواهد درخشید.

روحش شاد و یادش گرامی باد